Μετά από πολύ καιρό ξανά αρχίζω το blogging. Είναι περίεργο που αρχίζω ξανά να γράφω πράγματα που μπορεί να τα δει ο καθένας. Κι όμως, μερικές φορές έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε πράγματα με άλλα άτομα, όσο προσωπικά κι αν είναι αυτά. Όμως, επειδή αυτό είναι το πρώτο μου post μετά από πολύ καιρό, θέλω να είναι κάτι light για να αντέξουμε. -εδώ γελάμε.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα και άρχισα να κοιτάζω παλιές φωτογραφίες στο κινητό μου. Βρήκα φωτογραφίες με τη Φρίντα, και τις μαργαρίτες. Η Φρίντα είναι φίλη μου, αλλά γι'αυτή θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για μαργαρίτες.
Πόσες φορές έχεις βρει μαργαρίτα κι έχεις τρέξει κατά πάνω της για να κάνεις αυτό το "μ'αγαπά-δε μ'αγαπά" που μάθαμε από μωρά; Μην πεις καμία, δεν θα σε πιστέψω! Αυτό το συναίσθημα αγωνίας και χαράς, αυτό που όσο την μαδάς προσπαθείς να καταλάβεις τι θα βγει, αν σ'αγαπάει ή όχι. Αυτή η πονηριά που σε πιάνει να κλέψεις, για να έρθει η απάντηση που θες... Εντάξει, θα με πεις τρελή. Μια τρελή ρομαντική που αφιερώνει ένα ολόκληρο post σε μαργαρίτες, χαζομάρες. Αλλά όχι, δεν αφιερώνω το post αυτό στις μαργαρίτες, αλλά στον έρωτα, χάρη στον οποίο πότε είμαστε στα πάνω μας και πότε στα κάτω μας. Ας μιλήσουμε για το συναίσθημα του ενθουσιασμού: Είναι η φάση της ζωής μου που θα ήθελα να ζω καθημερινά. Το στοιχείο του ενθουσιασμού από έρωτα σε κάνει να πετάς, είναι λίγο τυφλός βέβαια, αλλά και μόνο που σαν ανθρώπινο ον έχεις την ευκαιρία να το βιώσεις είναι κάτι υπέροχο. Τα πάντα που μας αρέσουν τριγύρω μας είναι Έρωτας. Η ζωή μας είναι Έρωτας, τα πράγματα που μας αρέσει να κάνουμε είναι Έρωτας. Νομίζω θα σταματήσω εδώ, χωρίς καν να έχω προλάβει να πω κάτι χρήσιμο ή ενδιαφέρον, για να πάω μια βόλτα.
Αυτό που ήθελα να πετύχω είναι ένα αισιόδοξο πρώτο post μετά από την πολύμηνη απουσία μου.
Δεν ξέρω πως να το κλείσω....χμμμ....τελικά το να μιλάω μπροστά στην κάμερα ήταν πολύ πιο εύκολο...δεν ήξερες τι να πεις; Μια τσαχπίνικη έκφραση και τέλος!
Θα σας πετάξω το μπαλάκι, λοιπόν, μήπως και τα πούμε κάτω στα σχόλια!
Xxx Λένα.
